Nowa generacja seriali, czyli koniec obciachu

Jeszcze całkiem niedawno, zaledwie kilka lat temu kiedy ktoś mówił, że ogląda seriale, to w głowie miałam jedyny słuszny i klarowny obraz tej osoby – ograniczona umysłowo kura domowa (lub domowy kur) z wałkami na głowie (tudzież wałkiem w ręku), granatowej podomce w białe wzorki przeskakująca z kanału na kanał, od „Mody na sukces” do „M jak miłość”, robiąca przerwy na zamieszanie makaronu, żeby nie przywarł. Nic dziwnego – do tej pory seriale jawiły nam się jako obciachowe nic nie wnoszące, a wręcz odmóżdżające produkcje, które nie porywały ani fabułą, ani grą aktorską, ani scenerią, nie wspominając już o drugim dnie i głębszym przesłaniu. Słusznie? 

Sama przez wiele lat przez „serial” rozumiałam tylko telenowele puszczane po wieczornych wiadomościach lub w okolicach godziny 17, czyli o idealnej porze dla wszystkich wspomnianych wcześniej kur, kiedy wyszorowały już ostatnią patelnię. Na całe szczęście los zesłał mi możliwość odkrycia i nauczenia się nowej kultury oglądania seriali. Bo, Panie i Panowie, seriale, zarówno te polskie jak i zagraniczne, wkroczyły już na zupełnie inny poziom i z całkowitą pewnością można mówić o nowej generacji serialowych produkcji.

Całkowicie porzucając wieczorne telenowele, których fabuły opierają się głównie na zdradach, dramatach zamkniętych łazienek i spektakularnych wjazdach w śmiercionośne kartony, całkowicie pochłonęły mnie produkcje nowe, zarówno kilkusezonowce jak i miniseriale. Spokojnie mogę powiedzieć, że przez ostatnie 2 lata obejrzałam już całkiem sporo. Moim punktem zaczepienia, od którego zaczęłam poszukiwać nowych ciekawych produkcji, było to, aby niosły ze sobą pewną wartość, która mnie osobiście pasuje – stąd pierwszym serialem obejrzanym w całości była „Dynastia Tudorów” (co totalnie zgrało się z moją ówczesną fascynacją Henrykiem VIII).

Wszystko, tylko nie przyjaciółka!

Są rzeczy, które kojarzą się źle. Są dźwięki, których nie da się znieść, jak dźwięk widelca jeżdżącego po talerzu. Są też takie zapachy, jak te, które wydziela zawartość autobusu z początkiem wiosny, kiedy ludzie dopiero przyzwyczajają się, że trzeba myć się częściej ze względu na zmieniającą się temperaturę. Są też słowa, które brzmią po prostu źle. Dla mnie jednym z takich słów jest PRZYJAŹŃ.

Kiedy tak siedzę i sięgam pamięcią do szkolnych czasów, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że miałam kilka przyjaciółek. Miałam przyjaciółki w podstawówce, gimnazjum i liceum, miałam też takie spoza szkoły. Przyjaciółki te były wymienne, nasze relacje przypominały sinusoidę, raz na wozie, raz pod wozem, jak to mówią. Kiedy było dobrze, to było świetnie, a kiedy było źle, to było tragicznie – rzadko było między nami po prostu „w porządku”. Dziewczyny w wieku szkolnym potrafią być dla siebie naprawdę okrutne, akurat na ten temat mogłabym powiedzieć sporo. Prawdę mówią to za tym okrucieństwem zaczynam chyba tęsknić. Nie tak całkiem dawno napisałam posta o tym, że czasem trzeba pozwolić samemu sobie na zakończenie toksycznej znajomości, odciąć się grubą kreską od fałszu ze strony innych osób i iść dalej nie oglądając się za siebie. Wspomniałam tam o typie sępa, który trzyma się ciebie swoimi pazurami tylko po to by czerpać z tego zyski. Poniekąd widzisz co się dzieje, masz przecież oczy i rozum, ale czekasz, bo może ona się opamięta. Mija rok, a to nadal trwa.

Z czym użera się lektor zanim podejmie pracę?

Od razu widać, że zbliża się połowa sierpnia, bo zaczynam sobie przypominać, że nieuchronny wrzesień jest tuż za rogiem. Wszędzie reklamy tornistrów i zeszytów, w sieciówkach kolekcje o kojąco brzmiącej nazwie „Back to school”, a człowieka szlag trafia. Pisząc „człowieka” mam na myśli, akurat w tym przypadku, lektora języka obcego.

Źródło http://blog.bondbrandloyalty.com/back-to-school-for-students-and-retailers

Wiecie, są dwa oblicza nadchodzącego roku szkolnego, a wszystko dlatego, że zdecydowana większość lektorów od lipca do września ma wakacje, ponieważ ich uczniowie również mają wakacje, logiczne. Z jednej strony nic tylko się cieszyć, bo chyba żaden inny zawód (oprócz nauczyciela) może korzystać z 2 miesięcy zbijania bąków. Wreszcie mamy czas na zajmowanie się swoimi problemami, na regenerację strun głosowych i poczucia, że jest się dorosłym, zdrowym psychicznie człowiekiem.

Pozwól sobie odpocząć, cz. II - KONKRETY

Tysiące sposobów na wyciszenie, miliardy stron internetowych, ciekawych fanpage’ów, relaksujących filmików podchodzących już pod hipnozę, motywujących artykułów pełnych porad… A jednak nadal coś nas blokuje i nie pozwala nam się wyciszyć. Przedstawiam więc moje sprawdzone sposoby. Można czerpać do woli, modyfikować i dostosowywać do swoich potrzeb.

W poprzedniej części wpisu „Pozwól sobie odpocząć” pisałam o samym odpoczynku oraz widocznym problemie, jaki ten odpoczynek sprawia nam i ludziom, z którymi żyjemy na co dzień. Sądząc po komentarzach pod postem i poza nim, problem faktycznie istnieje. Z tego co udało mi się wywnioskować, najwięcej winien jest brak czasu – dzień pełen ciągłej gonitwy, wypełniony obowiązkami i upływającymi terminami na wszystko nie pozwala nam później na uspokojenie zmysłów, a jeśli już pozwala, to trwa to zdecydowanie za długo by móc się tym w pełni cieszyć.

Pozwól sobie odpocząć (cz. I)

Natłok myśli, natłok zdarzeń, natłok emocji. Dzień po dniu, chwile pędzące na złamanie karku w trasie dom-praca lub dom-szkoła. Ktoś znów coś od ciebie chce, prosi, pyta, zleca, wymaga i pogania. Deadline, raport, sprawozdanie. W tym wszystkim ty, a raczej ponad tym wszystkim wystający jedynie czubek twojej głowy.

Chyba nie potrafimy już odpoczywać. Walczymy z codziennością w systemie 24-godzinnym i kiedy nadchodzi weekend odbija nam szajba. Zakupy, sprzątanie, nadrabianie spotkań z ludźmi, udowadnianie wszystkim wokół, że jesteśmy super społeczni. Impreza, koncert, piwko, small talk i powrót do domu w środku nocy. Wybici z tygodniowego rytmu panicznie próbujemy upchnąć te FAJNE rzeczy w dwa dni, bo tak trzeba. Bo tak odpoczywają spoko ludzie. A może nie?

Wspomagacze prokrastynacji (zrobisz to jutro...)

Piszesz licencjat? Magisterkę? Oblałeś matę na maturze? A może jesteś freelancerem i właśnie dostałeś ciekawe zlecenie, przy którym szorowanie zaschniętej patelni wydaje się być arcykreatywnym zajeciem? A może po prostu do Twojego urlopu zostało jeszcze sporo czasu, wszyscy wyjechali a Ty nie masz jak zabić czasu? Jeśli tak, to idealnie trafiłeś! 

Założę się, że jest tu parę osób, dla których wakacje nie są do końca wakacjami lecz okresem przejściowym pomiędzy oblaniem czegoś a poprawką. Albo nie podejściem do czegoś a drugim terminem. Sytuacja znana na 99% społeczeństwa, przynajmniej tej cześci, która miała jakąkolwiek przygodę z bardziej zaawansowaną edukacją. Żeby nie było - jestem świadoma powagi sytuacji, kampania wrześniowa lub obrona w październiku to nic fajnego zważywszy na to jak szybko wtedy lecą wakacje i jak ciężkim balastem jest świadomość, że w końcu TRZEBA usiąść na dupie, wylogować się z fejsa, uświadomić sobie, że i tak nie dasz rady obejrzeć całego youtuba, że okna są wystarczająco czyste a piasek na pustyni czuje się świetnie takim jaki jest i nie ma potrzeby go zamiatać.

Mam 25 lat i jestem nikim.

Dobra, żeby nie było tak dramatycznie od pierwszych zdań to od razu mówię, że nie będzie tu o braku celu, perspektyw i ogólnego użalania się nad sobą. Dzisiaj tylko o tym, jak łatwo było w młodzieńczych latach być kimś.

Pamiętacie siebie w gimnazjum czy liceum? Ja siebie tak. Szare trampki z czarnymi sznurówkami, pomalowane długopisem w symbole anarchii i fragmenty tekstów piosenek ulubionych zespołów. Torba w kolorze khaki z muzycznymi naszywkami i przypinkami. Na ręce gruby skórzany pasek z ćwiekami, na tyłku też. Ciemne dżinsy z wypchanymi kolanami, czarne bluzki, czarne koszulki, czarne swetry, czarny chleb, czarna kawa i czarna zawartość szafy. To co w głowie też miałam czarne. Nawet mój pies był/jest czarny, ale to pudel, więc możliwe, że się nie liczy. Statusy na GG mroczne i egzystencjalne, profil na Fotce pełen depresji, enigmy i weltschmerzu. Gdybym miała wtedy fejsa, to prawdopodobnie mój profil przypominałby krainę Hadesu. Moim ulubionym dniem było Święto Zmarłych. Żeby doprecyzować i zarysować sytuację pofatygowałam się o wygrzebanie z dna pudła mojego pamiętnika (!) i zrobienie kilku fotek (UWAGA 18+).